1.     Krótki zarys dziejów kościoła parafialnego w Prudniku

Ogólnie przyjmuje się rok 1279 jako datę założenia naszego miasta i kościoła parafialnego. Zachowana dokumentacja pochodzi jednak dopiero z XIV w., a mianowicie dokumenty z 1321 r. oraz z 1331 r. wspominają o uposażeniu parafii pod wezwaniem Najświętszej Maryi Panny, a także o pierwszym proboszczu w Prudniku, który nazywał się Milotha. Pierwszy drewniany kościół pochodził z 1279 r. W latach 1554 – 1627 kościół był w rękach luteranów. Katolicy natomiast gromadzili się w tym czasie w miejscowym kościele cmentarnym.

            W 1612 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła w stylu renesansowym, który jednak jeszcze przed wykończeniem uległ (w 1627 r.) pożarowi i dopiero w 1638 r. doprowadzono świątynię do używalności. Powoli uzupełniono braki i wykończono samą budowlę. Wkrótce po wizytacji w 1666 r. dokonano konsekracji kościoła pod wezwaniem Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Michała Archanioła. W XVII w. wyposażono go w ołtarze i narzędzia liturgiczne. Z ołtarzy istniejących w tym czasie wymienia się ołtarz Męki Pańskiej (1651 r.) oraz kaplicę Weidingerów (obecnie Kaplica Miłosierdzia Bożego) (1691 r.).

            W 1730 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła , przerwano ją jednak wskutek różnych trudności (nieporozumienia między magistratem i mieszczanami, brak pieniędzy). Gdy w 1735 r. kościół był już prawie ukończony i już przechowywano w nim Najświętszy Sakrament, nagły pożar miasta zniszczył również świątynię wraz z jej pięknymi freskami wykonanymi przez znanego ówczesnego malarza Feliksa Antoniego Schefflera.

            Mimo trudności gospodarczych (głód, powodzie, wojna) odbudowano kościół w 1738 r. i poświęcono uroczyście pod opieką św. Michała Archanioła. Budowniczym był, pochodzący z Sudetów, Jan Innocenty Topper, który również wybudował kościół w Ołomuńcu. W ciągu następnych lat uzupełniono i ubogacono wystrój wewnętrzny świątyni oraz ołtarz. Wzniesiono potężną wieżę z dzwonami. W dniu 2 VII 1752 r. nastąpiła uroczysta konsekracja kościoła przez biskupa wrocławskiego Filipa Gottharda Schaffgotscha, który poza tym udzielił sakramentu bierzmowania i poświęcił trzy dzwony. Przy tej okazji wręczono biskupowi opis świątyni w języku łacińskim.

            W czasie I i II wojny światowej zdjęto dzwony i przetopiono je na armaty. Podczas II wojny światowej kościół parafialny nie ucierpiał dużo, jedynie zniszczeniu uległo boczne wejście (od strony Domu Katolickiego), które w pierwszych latach powojennych zostało naprawione.

            Kościół parafialny – obecny stan z XVIII w.,  późno – barokowy, murowany, trójnawowy z obszerną galerią, wewnątrz połączoną chórem, organami i wieżą – został oddany pod opiekę duszpasterską ojcom Dominikanom w roku 1946. W wyniku nasilonej ateizacji ze strony reżimu komunistycznego – Dominikanie zostali wyrzuceni przez władze świecki Prudnika w 1954r. w roku 1957 nastąpił ich powrót do miasta i od tego czasu opiekowali się oni całą parafią.

            W latach ‘70 XX w. odnowiono kościół z zewnątrz (pokrycie dachu i wieży), a w następnych latach przeprowadzono generalną renowację wnętrz.

            5 września 1989 r. rozpoczęły się prace przygotowawcze pod budowę nowego kościoła na terenie parafii (Jesionowe Wzgórze), choć już w 1985 r. rozpoczęły się wstępne zabiegi związane ze sprawami formalno – prawnymi. Po otrzymaniu oficjalnego zezwolenia pod koniec 1994 r. rozpoczęto kopanie fundamentów. W dniu 20 października 1996 r. nastąpiło uroczyste wmurowanie kamienia węgielnego, którego dokonał abp Alfons Nossol. Budową kościoła zajmowali się Dominikanie.

            W dniu 10 maja 1998 r. ks. Bp Jan Bagiński poinformował Radę Parafialną o zamiarze opuszczenia przez Zakon Dominikański miasta Prudnik. 1 sierpnia 1999 r. w kościele parafialnym odprawiono uroczysta Mszę Św., której przewodniczył biskup pomocniczy Jan Bagiński. Podczas tej liturgii dominikanie przekazali parafię kapłanom diecezjalnym. Pierwszym proboszczem został ks. dr Stanisław Bogaczewicz.